Kryzys 1900-1903

Kryzys 1900-1903

Wiek XX rozpoczął się kryzysem gospodarczym. Różnił on się od poprzednich kryzysów przede wszystkim tym, że otwierał nową epokę w dziejach systemu kapitalistycznego — epokę imperializmu. Miało to wpływ na jego przebieg. Ostatnie lata wieku XIX były okresem cyklicznego rozkwitu gospodarki kapitalistycznej. Szczytowy jego punkt przypadł na rok 1899. Szybko wzrastały ceny, produkcja oraz zatrudnienie. Rosły zarobki robotników. Rozkwit ten jednakże zawierał w sobie zalążek załamania. Wobec rosnącego popytu budowano wiele kopalń, hut i innych zakładów produkcyjnych. Inwestycje dokonywane niezależnie od siebie przez poszczególnych przedsiębiorców nie uwzględniały, bo uwzględniać nie mogły, rzeczywistych potrzeb rynku. Rozszerzanie aparatu produkcyjnego prowadziło do dysproporcji między szybko wzrastającą podażą a nie dorównującym jej wzrostem popytu. Równocześnie kwitła spekulacja giełdowa, zakładano nowe przedsiębiorstwa, nie zawsze na zdrowych podstawach finansowych, gwałtownie rozszerzał się zakres operacji kredytowych. Wiązało to system gospodarczy kapitalizmu w jedną całość, grożąc dotkliwymi konsekwencjami dla całej gospodarki w razie naruszenia równowagi w jednej dziedzinie.