Rozwoj ochrony zdrowia

Bezpośrednio po odzyskaniu niepodległości 1918 r. jednym z podstawowych zadań państwa stało się przeciwstawienie epidemiom trapiącym ludność cywilną i wojsko. W związku z tym już w 1919 r. wydano ustawę sanitarną o zwalczaniu chorób zakaźnych, organizując odpowiednie służby, a zalążek Państwowego Zakładu Higieny powstał jeszcze w 1918 r. Począwszy od 1925 r. samorząd terytorialny podjął organizację ośrodków zdrowia, które skupiały swą działalność na opiece nad dzieckiem, ciążą, chorobami społecznymi i stanem sanitarnym. Nadzór sanitarny został oparty na lekarzach powiatowych. Podstawowa część szpitali była prowadzona przez samorząd powiatowy i miast wydzielonych, a wsparta przez szpitale społeczne i państwowe. Wydano wiele ustaw dotyczących ochrony zdrowia, jak regulującą działalność zakładów leczniczych, środków farmaceutycznych i aptek, praktyki lekarskiej, dentystycznej, położniczej, pielęgniarskiej, z których niektóre obowiązują do dzisiaj. W 1939 r. uchwalono ustawę o publicznej służbie zdrowia. Od 1919 r. wprowadzono jednolitą organizację ubezpieczenia chorobowego w postaci kas chorych, które od 1922 r. obejmowały obszar całego państwa, zapewniając pomoc leczniczą pracownikom, którzy jednak w kraju rolniczym, jakim była wówczas Polska stanowili niewielką część ludności.